حزب دارای سه دوره از فعالیت خواهد بود:

          الف – دورهء پیشگامی، یا دوران بسر بردن در غربت و تبعید، که در طی آن تشکیلاتی است سیاسی که در این دوره در راستای عضوگیری و تربیت کادرها، تهیه و ارائهء برنامه‌های اجرائی آینده نگر، و شرکت فعال در آفرینش آلترناتیو و جانشینی مدرن، امروزی، آزادیخواه، انسان مدار و متشکل از ائتلاف نیروهای سکولار دموکرات سرنگونی طلب می کوشد.

          ب – دورهء بازگشت به ایران: در روزگار بلاتردیدی که در آن حکومت مذهبیِ مستقر بر ایران  ساقط و منحل می‌شود و امکانات فعالیت سیاسی در ایران فراهم می آید، «حزب سکولار دموکرات ایرانیان»، بعنوان بخشی از نیروی آلترناتیوِ جانشین حکومت پیشین، مستقلاً فعالیت کرده و در روند فعال شدن دولت موقت، تشکیل مجلس مؤسسان، نوشتن و تصویب قانون اساسی کشور شرکتِ کوشا خواهد داشت.

          پ- دورهء فعالیت علنی و رسمی: در پی تصویب قانون اساسی جدید کشور، حزب در مبارزات انتخاباتی برای تشکیل مجلس و دولت و دخالت در امر مدیریت کشور شراکت خواهد کرد.

در صورتی که، بعلت وقوع حوادثی غیرمنتظره، قانون اساسی آیندهء کشور داری ماهیت سکولار دموکرات نباشد، و یا در صورت تغییرات بعدی در اصول سکولار دموکرات قانون اساسی، حزب نسبت به این موارد موضع مخالف و اپوزیسیونل خواهد گرفت و به فعالیت علنی، و در صورت اجبار مخفیانه، علیه آن قانون اساسی و حکومت برآمده از آن خواهد پرداخت.

«حزب»، بعنوان نهادی سیاسی، باور دارد که واژهء سیاست (Politics) در سطح هر کشور به معنی شرکت یا تلاش برای شرکت در امر کشورداری است. بر این پایه، احزاب سیاسی موظف به داشتن برنامه‌هائی برای ایجاد کار، تأمین آزادی، رفاه و آسایش شهروندان کشور، تامین منافع ملی و حفظ تمامیت ارضی کشور می باشند. بر این اساس «حزب» در زمینه های زیر می کوشد:

          – حل دمکراتیک اختلافات بدون درگیر شدن با تفاسیر گوناگون و دست و پا گیر بازمانده از گذشتهء کشور،

          – تأمین آزادی و آبادی و رفاه تمام زنان و مردان ایران،

          – برابری در حقوق اجتماعی،

          – عدالتجوئی ‌های جلوگیرنده از پیدایش تبعیض و شکاف های مهلک اجتماعی.

          – با باور به سَروریِ ملت (nation) و حاکمیت ملی (national sovereignty)،

          – بر اساس یک قانون اساسی سکولار دموکرات تأمین کنندهء حکومت (state) و دولت (government)،

          – زمینه سازی برای برقراری یک نظام آموزش و پرورش فراگیر که نسل‌های آینده را برای زندگی در یک جامعه سکولار دموکرات می‌کند. 

«حزب» ریشه های خود را در خاک جنبش آزایخواهانه، عدالتجویانه و تجددطلبِ انقلابِ مشروطهء ایران می بیند و از آرزوهای مندرج در آن الهام می گیرد، بی آنکه برخی از افزوده های نفی کنندهء مندرج در متمم های قانون اساسی برآمده از آن انقلاب را بپذیرد؛ افزوده هائی همچون وجود دین رسمی، نظارت استصوابی دینکاران فرقهء امامیه بر قانون گزاری و اعطای اختیارات فراقانونی به مقامات غیر مسئول.

«حزب» بر اساس اعتقاد به حاکمیت ملت (یا حاکمیت ملی) بوجود می آید و در نتیجه حزبی است باورمند به اصل «یک کشور – یک ملت – یک حکومت». از نظر حزب ، نمی توان اضعاف مردمان ساکن در یک کشور، با همهء گوناگونی های قومی، فرهنگی، مذهبی، جنسی، جنسیتی و غیره را ملت دانست.

«حزب» هدف غائی خود را ایجاد یک حکومت سکولار دموکرات بر اساس یک قانون اساسی مبتنی بر اصول سکولار دموکراسی در ایران تعیین می‌کند اما، با توجه به تعدد و تنوع نیروهای سیاسی، آماده است تا، در شرایط مشخص، در ائتلافات با دیگر شخصیت ها و سازمان های سیاسی کشور شرکت کند؛ ولی در این راستا با اشخاص و سازمان هائی که به تشخیص شورای مرکزی حزب در سرکوب مردمان ایران شراکت داشته‌اند همکاری نخواهد کرد.

 «حزب»، در راستای حفظ ارزش‌ها و هنجارهای فرهنگی گوناگون، مثبت، پویا و بالندهء مردمان ایران، که برآمده از محیط زیست و اجتماعی رنگارنگ و غنی و در عین حال در خطر این سرزمین است، خود را خانهء همهء ایرانیان رها شده از خرافات و معتقد به اصالت علم و منطق و مصالح ملی می‌داند اما به این مواضع بعنوان یک ایدئولوژی، و یا یک نظریهء سیاسیِ صرفاً معطوف به دستیابی به قدرتِ سیاسی، نمی نگرد و آنها را حاصلِ درکی منطقی و سیستماتیک از ضرورت های جامعه ای رنگارنگ، تلقی می کند.

«حزب» معتقد است که یک حزب سیاسی مدرن،

          – ارائه دهندهء برنامه‌های معین برخاسته از ایدئولوژی های آزادی مدار بوده،

          – و بر اساس این برنامه‌ها در انتخابات‌های آزاد و منصفانه شرکت می کند.

          – و از پرداختن به ایدئولوژی‌های تمامیت خواه – که همواره قصد جانشینی قانون اساسی سکولار دموکرات را دارند – پرهیز می کند.  

«حزب» می کوشد تا با ارائهء برنامه‌هائی روشن و مدلل برای بازسازی کشور، ایجاد کار و فراهم آوردن امکان زندگی بهتر بخصوص برای جوانان، و شرکت در مبارزات انتخاباتی بر بنیاد تبعیت از رأی آزاد مردم، زمام اختیار دولت را در دست گرفته و با تسلیم به همهء موازین دولتمداری دموکراتیک و مبتنی بر اعلامیهء جهان گستر حقوق بشر، خدمات خود را در اختیار مردم کشورمان بگذارد.

«حزب» در همه حال خواستار وفاداری به اصول «جمهوریت»، به معنی حکومت مردم بر مردم و انتخابی بودن کلیهء مقامات مسئول اداره کنندهء کشور، است و، در نتیجه، برای مقامات احتمالی غیرمسئولی همچون ریاست جمهوری نمادین و یا پادشاهی نمادین در اموری که به حکومت مربوط است هیچ حق ویژه ای قائل نیست؛ اما روش تعیین این مقامات را غیرموروثی می داند.

حزب معتقد به «ساختار دو ریاستی» برای کشور است که یکی از آنها لزوماً جنبهء نمادین داشته و حق دخالت در امور جاری کشور را ندارد. در عین حال، حزب ریاست نمادین را با عنوان ـرئیس جمهور» مرجح می داند.

حزب در همه پرسی‌ها و مبارزات انتخاباتی آینده در ایران آزاد بعنوان یک حزب جمهوری‌خواه موضع گیری و فعالیت می‌کند اما بدیهی است که اعضاء حزب بعنوان شهروند در انتخابات شرکت کرده و طبعاً در گسترهء وجدانیات خود رأی خواهند داد.

«حزب» همواره رأی ملت را که در انتخابات های انجام شده بر اساس قانون اساسی سکولار دموکراتیک کشور و ملاحظات و مصوبات بین المجالس سازمان ملل متحد اعلام می‌شود پذیرفته و در برابر آن دست به مقاومت نمی‌زند و در راستای تقلیل و تحدید آن گام بر نمی‌دارد و هر آنگاه که ارادهء ملی از طریق انتخابات منصفانه و آزاد بر سلب قدرت از «حزب» قرار گیرد در تحویل و تحول درست کارانهء زمام امور کشور کوشا خواهد بود.

«حزب» در تصمیم گیری‌های اجتماعی معتقد به برتری تخصص بر باورهای غیرعلمی، مذهبی و ایدئولوژیک است و بر این نکته تأکید دارد که ایران آزاد، آباد، کارآفرین و شاد، لاجرم زادگاه مردمانی دور از تعصب‌های عقیدتی و قومی و فرهنگی و خواهان همراهیِ سازنده با تمدن بشری است.

«حزب» دموکراسی را به معنای حاکمیت «کشور – ملت» (Nation-State) و منافع آن تعبیر می‌کند و باور دارد که ترکیب «کشور – ملت»، در تعاریف بین المللی، عبارت است از مجموعهء انسان‌هائی که، با وجود رنگارنگی در قومیت و زبان و فرهنگ، در کنار هم در سرزمینی واقع در درون یک مرز شناخته شده از جانب جامعهء بین المللی هم‌زیستی می‌کنند و مشترکاً استقلال و یکپارچگی سیاسی دارند.

«حزب» دموکراسی را بر مبنای مفاد اعلامیهء جهان‌گستر حقوق بشر و کلیهء کنوانسین‌ها و ملحقات آن تعریف می‌کند.

از نظر حزب، «دموکراسی» سکولار است و صفاتی همچون خلقی، مردمی، شورائی، مذهبی، اسلامی را نمی‌توان به آن اطلاق کرد.

از نظر حزب، «دموکراسی» لزوماً بر بنیاد برسمیت شناختن تکثر و کثرت مداری اجتماعی شکل می‌گیرد و باید که در راستای حفظ کثرت مداری اجتماعی کوشا باشد.

از نظر «حزب» شرط تحقق دموکراسی وجود بلاشرط آزادی بیان و تبلیغ همهء عقاید و آزادی احزاب و اجتماعات و رسانه‌ها است.

از آنجا که افراد در جامعه ای احساس آرامش و رفاه و خوشبختی می‌کنند که ساختار جامعه تضمین کنندهء حقوق و سهم تک تک آنان از امکانات اجتماعی و نافی هرگونه تبعیض باشد، در دموکراسی مورد نظر «حزب»، سهم جامعه در امر مدیریت کشور نسبت به سهم فرد اولویت دارد.

از نظر «حزب» سکولار دموکراسی، که تحت عنوان «سکولاریسم سیاسی – حقوقی» نیز مطرح می شود، در تحقق جدائی مذاهب و ایدئولوژی های تمامیت خواه از حکومت، قانون اساسی، و نهادهای برخاسته از آن متجلی می‌شود و، در نتیجه، به وجود مذهب یا ایدئولوژیِ رسمی / حکومتی اعتقاد ندارد، این دو را ماهیتاً یکی می‌داند، اما، تا زمانی که امر عدم دخالت آنها در حکومت رعایت شود، مخالف فعالیت های مسالمت آمیز آن‌ها نیست.

سکولار دموکراسی مورد نظر «حزب» دارای ماهیتی سیاسی بوده و علاوه بر تضمین جدائی کامل مذهب و ایدئولوژی از حکومت، مخالف هرگونه حکومت قومی – نژادی بوده و، در عین حال، پاسدارِ روادارِ آزادی عقاید دینی و ایدئولوژیک شهروندان است و، از این لحاظ، با سکولاریسم فلسفی، که در تفکر کلاسیک ایرانی به «مکتب دهریون» معروف است و رژیم اسلامی مسلط بر ایران همان را تنها تعریف سکولاریسم می داند، مرزبندی دارد.

سکولار دموکراسی مورد نظر «حزب»، اگرچه سازمان‌های مذهبی و ایدئولوژیک را جزو جامعهء مدنی می‌داند اما عقیده دارد که حکومت نباید آنها را در امور نهادهای دولتی و نیمه دولتی، بخصوص در قانون گزاری، قضاوت، آموزش و پرورش، بهداشت عمومی و امنیت کشور دخالت دهد، یا به آنها کمک مالی کند و حتی لازم است بر اساس قوانین مالیاتی کشور از درآمدهای آنها مالیات دریافت نماید کند. در عین حال لازم است داشتن ارتباط مالی نهادهای مذهبی و ایدئولوژیک با نهادها و دولت های خارجی منوط به کسب اجازه از دولت سکولار دموکرات ایران است.

سکولار دموکراسی مورد نظر «حزب»، برای دینکاران مذاهب مختلف امتیاز حقوقی و اجتماعی خاصی قائل نیست، استفاده از لباس مذهبی، و از این بابت استفاده از هرگونه یونیفورم، در مجامع و مأموریت‌های غیر شغلی افراد را سوء استفاده دانسته و مجاز نمی‌داند. بعلاوه امر صدور «فتواهای سیاسی و اجتماعی» از جانب رهبران مذهبی را، بخاطر جنبهء دخالت کنندهء احکامی و اجرائی آن‌ها، جزئی از مقولهء دخالت در حکومت تلقی کرده و در زمرهء بیان و تبلیغ عقیده نمی‌داند.

ضروری است که مجلس شورای ملی آینده، بر اساس موازین سکولار دموکراسی، در مورد وضعیت گذشته و آیندهء کلیهء نهادهای وابسته به سازمان اوقاف و نیز نهادهای مذهبی استفاده کنندهء از بودجهء عمومی کشور تصمیم گیری نماید.

«حزب»، با توجه به مفاد اعلامیهء جهان‌گستر حقوق بشر، اقتصاد آزاد و مالکیت خصوصی را به‌رسمیت می شناسد و در عین‌حال معتقد به لزوم تأمین رفاه اجتماعی است و در این راستا از همهء دست آوردهای کارشناسانهء اندیشه‌های لیبرال و سوسیال سود می‌جوید.

«حزب» ثروت ها، منابع کلان و مالیات های عمومی کشور را متعلق به ملت ایران دانسته و دولت ملی را موظف به جلوگیری از هرگونه سوء استفادهء شخصی و گروهی از آنها می‌داند.

«حزب» معتقد به کوشش در راستای رهاسازی کشور و دولت از اقتصاد مبتنی بر به نفت و ایجاد تنوع کیفی و کمی در تولیدات داخلی است.

«حزب» خواستار اولویت بخشی به ایجاد اشتغال برای جوانان کشور است و این امر را بعنوان برنامهء عاجل خود دانسته و آن را آغازگاه فراهم آمدن امکانات مربوط به دسترسی به مسکن، تشکیل خانواده و تحصیلات در سطوح مختلف آموزش و پرورش تلقی می‌کند.

«حزب»، بر اساس همهء ملاحظات فوق، برنامه های تفصیلی کار خود برای ادارهء کشور را، به تدریج تنظیم کرده و در راه بازبینی، تکمیل و تحقق آنها کوشا خواهد بود.

حزب، با تعهد نسبت به مفاد اعلامیهء جهان‌گستر حقوق بشر، و در راستای جلوگیری از نهادینه شدن بی‌ثباتی اجتماعی، شرط اصلی ممکن شدن رشد اقتصادی، تکامل معنوی، رفاه و رضایت عمومی و علاقه‌مند بودن مردم به سرنوشت کشورشان را در تأمین و تضمین همهء آزادی‌های مندرج در آن بیانیه، برانداختن زندان و حصر سیاسی و مجازات بخاطر داشتن عقیده، مبارزه با هرگونه اعمال خشونت آشکار و پنهان، و تبعیض‌زدائی از همهء نهادهای جامعه، دانسته و خود را نسبت به تأمین این نیازها متعهد می‌داند.

حزب بر اهمیت آزادی عمل نهادهای مدنی و غیر دولتی و غیر انتفاعی (احزاب، انجمن‌ها، اتحادیه‌ها، سندیکاها، و…) تأکید می کند.

حزب با اعدام و هرگونه شکنجه مخالف است.

«حزب» تمرکز در ادارهء کشور را خلاف حاکمیت ملت و زایندهء استبداد می‌داند و لذا، در کنار وظایف عمومی و همه شمولِ قوای سه گانهء حکومت مرکزی، به وجود اختیارات نهادهای انتخابی مناطق خودگردان باور دارد.

«حزب» تقسیمات کشور به مناطق خودگردان (Self-governing) و نه خودمختار (Autonomous) را نه بر اساس قومیت، زبان، و مذهب بلکه بر اساس امکانات و نیازهای سرزمینی (که در حوزهء برنامه ریزی مدرن تحت نام «آمایش سرزمین» جمع بندی می‌شوند) منطقی و ناظر بر منافع ملی کشور می‌داند.

«حزب» اعتقاد دارد که در قلمروی وظایفی که قانون اساسی بر عهدهء مناطق خودگردان کشور می گذارد، لازم است تصمیم گیری ها در امور اجرائی، در سطوح مختلف، بوسیله کسانی انجام شود که با رأی مستقیم مردم هر محل انتخاب می شوند.

حزب زبان فارسی را «زبان اداری» (official language) سراسری کشور می‌داند اما به حفظ و تدریس زبان‌های دیگر رایج در ایران، در سطوح ممکن تحصیلی، معتقد بوده و این تنوع زبانی را یکی از نقاط قوت فرهنگ مردمان ایران می‌داند.

«حزب» معتقد است که حضور کشور در صحنهء بین‌المللی باید در راستای استقلال و حفظ حاکمیت ملت ایران و منافع آن باشد و در نتیجه احترام متقابل به حقوق دیگر ملت‌ها و پرهیز از توطئه چینی علیه دیگر کشورها را زمینه‌ساز آرامش یافتن جهان می‌داند و به این اصول بصورتی فعال و عملی پایبندی داشته باشد.

«حزب» سیاست خارجی ایران را مبتنی بر عدم دخالت متقابل کشورها در امور یکدیگر دانسته و می‌خواهد تا ایران، بعنوان عضو سازمان ملل متحد، کشوری صلح طلب، پشتیبان هم‌زیستی ملل بوده و، از لحاظ مشارکت‌های بین المللی، در امر برقراری صلح و آرامش در جهان با دیگر کشورها همکاری نماید.

برای پیوستن به حزب نیاز به پر کردن این فرم است.
حزب دارای دو نوع عضو است:
۱. عضو غیر رسمی و در روند آشنائی متقابل که دورهء آزمایشی و آمادگی برای عضویت را، که حداکثر تا شش ماه ادامه می یابد، می گذراند.

۲. عضو کامل که روند آشنائی را طی کرده و عضویت او به تصویب شورای مرکزی حزب رسیده است.

هر کس که به عضویت رسمی حزب پذیرفته شود حق کامل شرکت در کنگره های عمومی عادی و فوق العادهء حزب، و حق انتخاب کردن و انتخاب شدن برای مسئولیت هایی که در بنیادنامه تعیین شده را دارا می باشد.